Tarih 29 Ekim 2012 yer: Ankara. Cumhuriyeti kutlamak isteyen binlerce insan biraraya gelmiş, ellerinde bayraklarla beraber bu güzel günü kutlama telaşındanlar. Karşılarında Tomalar ve çevik kuvvet. Kendi ülkesinde kendi bayramlarını kutlatmıyorlar insana. Peki ama neden ?
Tarih: 21 Mart 2013. Yer: Diyarbakır. Haklı olarak baharın gelişini ve yeniden uyanışını kutlamak isteyen ve kendilerine önder kabul ettikleri Öcalan'ın mesajını dinlemek isteyen kürt kökenli Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları. Konuşulan konu: Barış ve kardeşlik. Konuşan yahut mesajı okunan: Terör örgütü lideri. Kardeşliğin olduğu yerde nerede Türk bayrağı ?
Bazen kendi ülkemde yabancılaştığımı azınlık olduğumu düşünmüyor değilim. Evet ben bir Türk'üm ve şairin dediği gibi "Dinim, cinsim uludur!" benim ve yine Mehmet Emin Yurdakul'un dediği gibi "İnsan olan vatanının kuludur." Kendi ülkesinde kendi cumhuriyetini kutlamak isteyen insanlara polis müdahale ediyor, sesi çıkan yok. Barış hiç kimseye zarar getirmez aksine kâr sağlar. Analar ağlamasın birbirimizi ötekileştirmeyelim eyvallah ama esas sorum şu: Bu bahar yalancı bahar mı ? Bugün barıştan yana olanlar yarın yine silahları ile vatanın masum evlatlarını katlederlerse bunun hesabını kim verecek ? Ben Ankara'da meclis önünde Cumhuriyet bayramımı kutlayamayacağım orada terör örgütü liderinin mesajı ilan edilecek kimsenin sesi çıkmayacak öyle mi ? Hani özgürlük bunun neresinde ?
Kürt kökenli vatandaşlarımızın bir takım sorunlarla karşı karşıya kaldığı gerçeğini kimse inkar edemez ama bu ülkede ezilen halklar kisvesi altında kokuşmuş bir propaganda yapılıyor. Bunun en güzel örneğini CHP milletvekili Muharrem İnce aşağıda yer alan konuşmasında veriyor. Kötü muamele yalnızca size olmadı diyen İnce sorunun çözümünün silahla değil fikirle olması gerektiğini ve basit acitasyonlara karşı olduğunu söylüyor. Sözü kısa keselim ve Doris Mortman'ın şu güzel sözü ile bitirelim:
"Kendinizle barışana kadar, sahip olduklarınızdan hoşnut olamazsınız."